एक्लै
संसारलाई उज्यालो पार्ने त्यो सूर्य एक्लै छ,
एक्लै छ त्यो चन्द्रमा, यो पृथ्वी एक्लै छ !
एक्लै वर्षौं देखि छ त्यो चोकमा सालिक उभिएको ,
मुर्ति एक्लै छ भनेर कसले छ र नढोगेको !
एक्लै निरस फैलिएको छ, त्यो बत्तीमुनिको उज्यालो
म एक्लै,
ऊ एक्लै,
अनि ‘म’सँगैको ‘ऊ’ नि एक्लै
हो रहेछ !
साँच्चै हो रहेछ !!
भीडहरू त भेडाहरूको लागि पो रहेछ ।
खबरहरू
तिमी त्यता तल बाटोबाट
माथि उक्लिँदै गर्दा
उकालोमा उक्लन नसकेर
बाटोमा अलपत्र परेर बसेका,
उसले मेरा लागि पठाएका केही थान खबरहरू देख्यौ ?
पक्कै केही भएको हुनुपर्छ !
नत्र, ऊ यसरी मलाई नसम्झी बस्ने मान्छे हैन !
सोच्दा हुन् !
मबिना त रुखको के अस्तित्व होला र ?
हाँगामा अल्झिएर बसेका पातहरू सोच्दा हुन् !
म नहुँदो हुँ त, न तारा हुन्थ्यो, न चन्द्रमा !
मन–मनै ती अँध्यारा रातहरू सोच्दा हुन् !
सम्बन्धको पर्खाल निकै कमजोर हुने रहेछ
विश्वासमाथि बजारिएका घातहरू सोच्दा हुन् !
मेरै निम्ति त यो यती राम्री भएर हिनेकी छे,
मलाई मन नपरी छुने ती हातहरु सोच्दा हुन् !
आफैंलाई बिर्सेर
दोबाटो आयो भनेर नसम्झाए हुन्छ मलाई
लागे हुन्छ तिमी आफ्नै बाटो,
तिमी नहुँदा पनि कहाँ दुख्छ र मलाई
अहँ हुन्न, केही हुन्न मलाई
बस्, सम्झिउँला म
हिजो तिमीसँग बिताएका एक–दुई थान पल
त्यो क्याफे सम्झिउँला,
जहाँ चिया खाने बहानामा ६ चोटि पुगेको
तिमीले मलाई, मैले तिमीलाई घर छोड्ने बहानामा
कैयौँ चोटि रल्लेको त्यो गल्ली सम्झिउँला,
अनि सम्झिउँला म रिसाउँदा
तिमिले फकाउन गरेका ती सैयौं मिस्ड कल
र, बिहान रिसकै झोँकमा मलाई
‘अबदेखि फोन नगर’ भनेको वाक्य सम्झिउँला…
अनि झोँकमै आफैँले फोन काटेपछि
साँच्चै अब नभेट्ने हो कि भनेर सोचेको त्यो डर सम्झिउँला !
सम्झिउँला
तिमीलाइ मन पर्ने
खाना,
रंग,
हेयर स्टाइल
तिमीलाई मन पर्ने त्यो चेक सर्ट
सम्झिउँला, तिमिलाई मन पर्ने मान्छेहरू
तिम्रा आफन्त
यी सब चिज सम्झिए पनि
म सम्झने छैन तिमीलाई
अहँ पटक्कै सम्झने छैन !
बेनामी कविता
म जस्तै थियो होला ऊ
जसले हिजो देख्यो मैलेजस्तै सपनाको अनेक रंग
उड्यो होला कल्पनाको निलो आकाशमा
रहरको भारी बोकेर
केही गरेरै देखाउँछु भन्थ्यो होला यो दुनियाँलाई
दुई–चार चोटि अखबारको शीर्षक बन्दा
खुशी ऊ पनि भयो होला
खैर जे होस म जस्तै थियो होला ऊ !
संसार जित्ने सपना देख्ने ।
तर आज म उसलाई चिन्दिनँ
थाहा छैन मलाई उसको नाम
केही त थियो होला कमी उसमा
त्यसैले इतिहासमा स्वर्णिम अक्षरले
उसको नाम कोरिएन,
कहीँ कतै उसको वर्णन छैन
खैर, म उसलाई चिन्दिनँ
मलाइ डर यति मात्रै छ
भोलि कसैले मलाई यसै भन्दै बेनामी कविता लेख्दियो भने !